Geen gesprek over China

Als we ons straat begeven, ontkomen we er eigenlijk niet aan - de vraag "Waar komt/komen zij vandaan?".  Zo ook vanmiddag. We raakten in de supermarkt toevallig in gesprek met een Chinese dame die uit Hongkong komt. Zij prees L's prachtige snoetje uitbundig, maar sprak haar ook aan in het Kantonees. L bleef beleefd (!), maar ik kon zien dat ze het niet prettig vond. Tijd voor een goed gesprek tussen moeder en dochter.

Mama: "L, hoe vind je het om met andere mensen over China te praten?"
L: "Niet leuk!" met gebogen hoofd
Mama: "Hoezo niet?"
L: "......" met sip gezichtje
Mama: "Word jij misschien een beetje verdrietig om erover te praten?"
L: "Ja!" heft haar hoofd naar me op
Mama: "Zullen we dat dan voortaan maar niet meer doen?"
L: "Nee!" kijkt me weer vol aan
Mama: "Dan zegt mama voortaan gewoon dat jij en M uit Nederland komen - is dat goed?"
L: "Ja!" heftig knikkend
Mama: "Dat is dan afgesproken, meisje - kom, we gaan verder boodschappen doen."

Eenmaal thuis refereert L aan dit voorval bij M. "Het was leuk in de winkel, alleen niet dat die China-mevrouw met mij wou praten." M verzucht ook dat zij "toch zo vaak over China, China, China" wordt aangesproken. Ook zij is daar bepaald niet van gediend. Gedrieën bevestigen we onze afspraak: voortaan komen beide dames gewoon uit Nederland. Niet omdat wij de afkomst van onze kinderen willen verloochenen, maar omdat ook meisjes van vier en negen recht hebben op hun privacy!