De zon schijnt. Er nestelt een merel-paar in onze tuin. We hebben zondag zelfs al ge-bbq'd. Maar toch ...
M gaat ook met haar derde rapport nog steeds over. L lacht, danst en speelt. A's contract is verlengd. Maar toch ...
De meivakantie komt in zicht. We denken na over zonnige oorden in de zomervakantie. Onze weekends zijn gevuld met gezellige uitstapjes, etentjes en feestjes. Maar toch ...
Maar toch overheerst het onbehaaglijke gevoel van eindigheid en ondraaglijk lijden. Zoveel mensen in onze omgeving worstelen met hun gezondheid, al dan niet fysiek. De ene collega begeleidt haar moeder naar het onverbiddelijke einde, de andere kennis moet zijn verpletterende diagnose zien te verwerken. De tante die eigenlijk geen besef meer heeft van haar tachtigste verjaardag. De schoonzus van een vriendin, die op 45-jarige leeftijd overlijdt en haar twee kinderen moet achterlaten.
Het is toch lente? De tijd van het nieuwe? Nieuw leven en een nieuw begin?
Het lukt even niet om dat gevoel binnen te laten. Noem het te zeer betrokken, maar we zijn nu in gedachten vooral bezig met diegenen die het zo zwaar hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten