Tijdens de zoektocht naar haar geboorteouders vond de 25-jarige Jenna Cook maar liefst 50 potentiële families. Samen met haar adoptiemoeder Margaret Cook trok ze naar China. Ze verspreidde foto's van zichzelf op jongere leeftijd en trok zo de aandacht van vele nieuwsgierigen. "Ze dachten allemaal dat ik hun dochter was, maar het DNA kwam niet overeen."
Jenna werd als baby achtergelaten in een bushokje en kwam nadien in een weeshuis terecht. Volgens het Chinese kindbeleid moesten ouders belastingen betalen wanneer ze meer dan één kind hadden. Er was ook nog geen formeel adoptieproces. De Amerikaanse Margaret Cook, leerkracht op een lagere school, slaagde erin om Jenna te adopteren en nam haar mee naar de Verenigde Staten.
Jenna groeide samen met haar adoptiezus op in Massachusetts. Beiden gingen daar school en pasten zich aan aan de Amerikaanse cultuur. Als tiener nam Jenna, samen met vier andere Chinese adoptiekinderen, deel aan de documentaire Somewhere in between. De documentaire werd genoemd naar een uitspraak van Jenna zelf: "Ik denk niet dat ik mezelf ooit volledig zal kunnen beschouwen als Chinees of Amerikaan. Ik zal altijd ergens tussenin zweven." In de film is te zien hoe Jenna dieper in haar verleden graaft door vrijwilligerswerk te doen in het weeshuis dat haar opving als baby.
Ze klapt dicht bij het horen van het woord adoptie. "Een deel van mij wenste dat ik dat woord nog nooit had gehoord." Wanneer Jenna 20 wordt, begint ze aan de zoektocht naar haar Chinese geboorteouders. Ze deelt foto's van zichzelf uit op straat en trekt al snel de aandacht. Mensen zijn geïnteresseerd in haar verhaal en zo komt haar oproep ook in de lokale krant terecht. "Mama, papa, ik hoop dat ik jullie ooit kan knuffelen. Dank je wel om me op de wereld te zetten."
Door het grote succes van de oproep vond ze 50 geïnteresseerde families. Elk van hen had zijn kind 25 jaar geleden achtergelaten in de Chinese stad Wuhan. "Sommige vaders of moeders kwamen alleen, anderen brachten hun volledige familie mee." Jenna benaderde de families vanuit een neutraal standpunt. "Als ik elke ontmoeting zou denken dat ik mijn match had gevonden, dan zou ik mezelf hebben uitgeput aan het eind van de dag."
Eén vrouw bracht een stukje rood-blauwe stof mee van het babypakje dat haar dochter zoveel jaar geleden droeg. Ze bewaarde dit als herinnering aan haar kind en droomde ervan dat zij de stof had en haar dochter de kleren. Een soort van puzzelstuk dat mooi in elkaar paste. "Toen de moeder hoorde dat ik de stof nog nooit gezien had, stortte ze in. Ze was helemaal uitgeput."
Na de ontmoetingen moesten de ouders worden geïdentificeerd. Sommigen zochten naar een uiterlijk kenmerk, zoals lengte en de grootte van handen of voeten. Anderen keken eerder naar moedervlekken. Uiteindelijk werd er bij 37 families een DNA-monster afgenomen, maar geen enkele was een match. "Het was een klap om al die negatieve resultaten te zien. Ik dacht echt dat ik mijn ouders zou vinden."
Ondanks de negatieve uitslag heeft Jenna geen spijt van haar zoektocht. "Ik dacht altijd dat ik sneller actie had moeten ondernemen om mijn lot te veranderen. Het is helemaal anders om in een geschiedenisboek te lezen over de eenkind-politiek in China en dat ouders hun kind afstaan, dan zelf met mensen in contact te komen die dit hebben meegemaakt. Het is ook mooi om te zien hoeveel spijt ze hebben over het feit dat ze hun kind hebben verlaten."
Jenna werkte vorige zomer in China, maar is op dit moment niet meer op zoek naar haar biologische ouders. "Ik zou heel graag de kans krijgen om mijn familie te ontmoeten, maar ik zie het jammer genoeg toch niet meteen gebeuren", besluit Jenna.
Er is een groot verschil tussen de zoektocht naar geboorteouders in West-Europa en daarbuiten. "In West-Europa hoeft de zoektocht niet snel te gaan, maar andere adoptiekinderen hebben deze luxe niet", zegt Bea Evans, specialist van Adoptive Family Travel. Meer dan 20 jaar brachten zij geadopteerde kinderen naar Europa. "Bijna alle internationale adopties zijn gestart als reactie op een politieke of financiële omwenteling, zoals de eenkindpolitiek in China." De organisatie bezoekt weeshuizen en gaat naar ontmoetingen met potentiële ouders. Op die manier hoopt ze dat jonge Chinese vrouwen meer informatie krijgen over hun ouders.
Bron: HLN.be, 29 maart 2017
Geen opmerkingen:
Een reactie posten