Hèhè, onze regio heeft vrij! We kunnen gerust stellen dat we een wel beetje moeten bijkomen. Want eerder schreven we al dat opa een gebroken rib had. Maar er is meer. Twee weken geleden was Y met de klas van L mee naar de schooltuintjes om te oogsten. Anders had ze opa beslist al eerder gebeld om te vragen hoe het met hem ging. Toen ze hem rond 14.00 uur belde, klonk hij vreemd. Hij praatte onduidelijk en gaf aan zich ook niet zo goed te voelen. Met een ongerust gevoel ging ze direct bij hem langs. Het ging inderdaad niet goed met hem. En wel zodanig dat de huisarts en ambulance binnen een mum van tijd voor de deur stonden. Op verdenking van een beroerte reden we met gillende sirenes naar het ziekenhuis. Bij de Eerste Hulp stonden de artsen al klaar en werd er direct een CT-scan gemaakt, bloed geprikt en een hartfilmpje gemaakt. Wat ben je op zo'n angstig moment blij met al die goede zorg!
Tijdens het wachten, knapte hij gelukkig langzamerhand wel wat op. Maar de neuroloog nam kordaat het heft in handen en bracht hem naar de 'stroke care unit', waar hij 24/7 aan de monitor en het zuurstof lag. Inmiddels waren A en de meisjes ook gearriveerd. Ontdaan reden we terug naar huis. Nu moesten we wachten op de uitslagen van de MRI-scan. Die kwamen vrijdagavond: geen beroerte! Wat een opluchting, want we konden op de unit met eigen ogen zien hoe verwoestend die kan zijn. Afijn, opa mocht naar de verpleegafdeling. Maar na een paar minuten was hij weer terug op de unit: hij was weer onwel geworden.
Onze verbazing was daarom groot toen we zaterdagochtend werden gebeld dat we hem mochten komen ophalen. Na een telefoongesprek met de neuroloog bleek dat zij nu niets voor hem konden doen en dat verder onderzoek bij de cardioloog volgt. Enfin, opa is dus nu weer lekker thuis. Wij en al diegenen die om hem geven, houden hem goed in de gaten. Het gaat vooralsnog goed en we zijn blij dat we nu onze aandacht volledig op hem (en de meiden) kunnen richten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten