7e Chongqing reünie in Klimbos

De jaarlijkse reünie van de Chongqing reisgroep kwam dit jaar niet zonder slag of stoot tot stand, maar uiteindelijk troffen we elkaar vandaag in het Klimbos in Apeldoorn. Ja, het is inderdaad ook de dag van het Chinese Maanfeest, het vrolijke feest der hereniging. Hoe symbolisch!

Ditmaal waren we voor de zevende keer bijeen met zes (van de tien) gezinnen. Met drie meisjes van 11, zes meisjes van 9 en drie meisjes van 4 jaar oud, allemaal in China geboren. Het blijft indrukwekkend om je te realiseren wat een weg zij hebben afgelegd. Dat vonden de anderen in het Klimbos ook, want we trokken heel wat bekijks. 

De 'kleintjes' trokken hun eigen plan op de speelwei. Geen straf voor de papa's en mama's die hen in de gaten hielden, want het zonnetje scheen! De 'groten' trokken met een dappere mama de grootste bomen in en klommen met van inspanning vertrokken gezichtjes de moeilijkste routes. De resterende meisjes en papa's trokken de zekeringsgordels aan en startten na een langdurige instructie hun parcours. Wat een bijzondere dag en wat was het weer gezellig!

De volgende reünie is dus alweer gepland voor het laatste weekend van september 2013!

Buisjes update

Nou, de kogel is door de kerk. Tenminste, voorlopig. M's buisjes blijven lekker in haar oren zitten! De KNO-arts was vanmorgen tevreden en ziet nog geen noodzaak tot een operatie, omdat de oren momenteel rustig zijn. Uitstel van executie - in maart hebben we een vervolgafspraak.

Mama op stap - alleen!

Na lang beraad en diepe twijfel, besloot Y dit keer wel mee te gaan naar haar jaarlijkse vriendinnenweekend. Vorig jaar ging ze immers niet mee naar Valencia omdat L pas net thuis was. En ook de voorgaande jaren was er telkens iets.

Dit jaar huurden we een huisje op de Veluwe (dus lekker dichtbij huis) en zouden we de 'Gooische Vrouwen-route' gaan fietsen. De fietsroute voert je door bos, hei en dorpjes, langs BN-ers hun kasten van huizen, favoriete restaurants en shopadresjes. Wat een succes! Geen BN-er gezien, maar wat was het gezellig om een heel weekend bij te kletsen en geen rekening te hoeven houden met parkeermeters die afliepen. Mocht je denken dat we heftig uit zijn geweest tot diep in de nacht, dan vergis je je. Ons avonduitje bestond uit het bestellen van pizza's, de open haard aansteken en een kopje thee zetten (ok, en een flesje wijn open trekken). En voor twaalven lagen we allemaal op bed! Want de volgende dag moest er weer geshopt, een kasteel bezocht en pannenkoeken gegeten worden.

Hoe het met L ging, zonder mama? Goed! Papa heeft er een feestje van gemaakt met zelf gebakken pizza's, slapen in het grote bed en tennis met de jongedames. Chapeau! En mama? Die heeft maar zes keer gebeld ... en kon niet stoppen met knuffelen toen ze weer thuis was!

Latte macchiato

Even een genietmomentje met je delen! Y's fototoestel is kapot en in reparatie bij de Mediamarkt. Om het toestel op te halen, moet je eerst een nummertje trekken bij de klantenservice. Er zijn tien wachtenden voor haar. In een opwelling besluit ze een kopje koffie te drinken in de tegenoverliggende DE-winkel. Vanaf het overkapte terras kan ze immers precies zien welk nummer aan de beurt is. Gehaast beslist ze tot de special van de week: een latte macchiato met karamelsiroop, slagroom en karamelblokjes. Iets dergelijks dronk ze eerder in Guangzhou en Beijing, beide keren bij de Starbucks. Al reden genoeg om te gaan genieten van wat gouden herinneringen.

En dan gebeurt het wonder. Als rechtgeaarde theeleut geniet ze toch zo van dit kopje koffie! Zo erg dat de mede-terrasgebruikers beginnen te gniffelen en naar binnen snellen om óók zo'n traktatie te bestellen. Glimlachend proosten we naar elkaar. Als vervolgens blijkt dat het fototoestel nog niet gemaakt is, kan zelfs dat haar stralende humeur niet meer verpesten!

Adoptie Appelboom

Onze septembermaand mag met recht een 'groene' maand worden genoemd. Dit weekend staat het Appelplukfeest op het programma. Opa gaat ook gezellig mee om te picknicken in de boomgaard. We hebben alle fietsen op de auto's geladen om na afloop te gaan fietsen op de hei. En naar een pannenkoekenhuis  te fietsen, natuurlijk!

In 2007 gaf A de adoptieboom cadeau aan Y, omdat die adoptie wel lekker snel ging. Onze wachttijd met LogIn Datum (LID) 12 mei 2006 liep immers op van een beoogde achttien maanden naar uiteindelijk vijf jaar! Inmiddels wachten de aspirant-adoptieouders met een LID van oktober 2006 nog steeds ....

In Nederland zijn er zo'n 3.000 bomen biologische appel- en perenbomen geadopteerd, verspreid over tien bedrijven. De oogst van 'onze' boom? Wel 53 kilo! Zoveel hebben we nog nooit gehad! Het zijn biologische Santana-appels, die hyperallergische Y wel kan eten, zodra ze gekookt of gebakken zijn. Het water loopt haar al in de mond bij het vooruitzicht van appeltaart, appelmoes, hete bliksem of appelsap! Tot eind december is het feest (mèt appelbeignets); daarna zijn de appels op en is het weer wachten op de oogst van het volgende jaar.

Druk (met leuke dingen)!

Het laatste wat we willen, is meedoen aan de rage dat we het zo druk hebben. Werken en school moeten, en daar kun je behoorlijk druk mee zijn. Maar wat je in je vrije tijd doet, is tot op zekere hoogte een keuze. Nu de maand september onverwachts zulk heerlijk weer biedt, kiezen wij voor het buitenleven. En zijn we wel veel weg. En is er dus minder tijd voor het weblog. Sorry hoor - ook wij zijn even 'druk' (met leuke dingen)!

Een van onze favoriete uitjes is en blijft eten op het strand. Als de zon in het water zakt, wow, het blijft adembenemend. Gelukkig hebben onze meisjes ook geen 'zand-tussen-de-tenen-vrees', wat nog best vaak voor schijnt te komen. Verder hebben we deze maand diverse verjaarsfeestjes, vaak met bbq in de tuin: gezellig! We hebben besloten om waar mogelijk op de fiets naar terrasjes e.d. te gaan, want ongemerkt eet je toch nog heel wat met dit warme weer.

Ook M vliegt van hot naar her en heeft inmiddels een makeup-workshop, een survivalfeest, een discoparty en bowlingmiddag in het verschiet. L niet, die geniet van school. Tot aan de herfstvakantie gaat ze alleen de ochtenden en ze houdt het prima vol. Zij durft nog niet goed af te spreken, zonder mama in de buurt en de kindjes uit groep 1 durven dat ook nog niet. Geeft niks, meisje, komt allemaal vanzelf!

Drie jaar ...

.... geleden' vierden' we de laatste verjaardag van mijn geliefde moeder. Ze was al zo ziek toen. Maar we hadden toch niet verwacht dat ze ons acht dagen later zou ontvallen. Verdriet slijt met de tijd, zegt men. Wij merken er weinig van. Het is nog steeds ondraaglijk om zonder haar verder te gaan. Maar we moeten. We doen ons best, lieve, lieve Peen.

Buisjes - erin of eruit?

Binnenkort moeten we beslissen: laten we de buisjes uit M's oren verwijderen of niet? Tot nu toe hebben deze buisjes een belangrijke functie. Als er een infectie in het oor ontstaat, kan de viezigheid via het buisje worden afgevoerd. Maar nu lijkt het erop dat de buisjes zelf de veroorzaker worden van de ontstekingen. Soms stoot een lichaam namelijk een 'implantaat' af. M heeft drie zwemdiploma's en de zomervakantie (met veel zwemmen!) is achter de rug. Heb jij hier ervaring mee? Is het beter om de buisjes zo lang mogelijk te laten zitten en nieuwe 'zwemdoppen' laten aanmeten? Of kunnen de buisjes juist beter zo snel mogelijk te laten verwijderen? Mail ons s.v.p.!

En stel dat we besluiten om ze eruit te laten halen. Dan kunnen we kiezen tussen algehele narcose (kortstondig, maar toch) of een lokale verdoving in het oor met Emla-zalf. Deze zalf wordt ook wel gebruikt om de huid te verdoven als er geprikt moet worden. Maar werkt die zalf echt wel goed genoeg om de pijn van het verwijderen van het buisje te verzachten? Wat is wijsheid?

Kortom, goede raad is meer dan welkom! Momenteel lijkt het er op dat we de laatste hardnekkige oorontsteking onder controle hebben gekregen met Trafloxal en Bacicoline, maar M hoort op z'n zachtst gezegd nog slecht!

1e Guangdong reünie in Aardbeienland

Toen wij naar onze F reisden in 2010, werden we vergezeld van een gezellige reisgroep, met wel elf ouderparen in spé en drie meereizende zusjes en zelfs een oma. Toen wij een half jaar later weer naar Guangdong reisden voor onze L, waren we alleen. Dat vonden we toen best een uitdaging, maar voor ons bleek het toch de beste oplossing. We hadden alle tijd voor ons viertjes, kregen de onverdeelde aandacht van onze gids en hoefden ons niet aan te passen aan het ritme van de groep.

Wat dan natuurlijk wel jammer is, dat we voor L geen reünie met haar tehuisgenootjes of zelfs maar provinciegenootjes in het vooruitzicht kunnen stellen. Terwijl we met de chongqing-reisgroep van M al jaren een reüniedag in september houden. Dus grepen we het voorstel om aan te sluiten bij de reunie van F's reisgroep (ook naar Guangdong) met beide handen aan!

Zo belandden we gisteren in Aardbeienland tussen Venray & Horst. Een kinderspeelparadijs, met aardbeivelden waar we zelf mochten gaan plukken - heerlijk! Maar het belangrijkste was natuurlijk het weerzien van de vier aanwezige ouderparen, vier Guangdong-kinderen, een Chongqing- en een 'bio-dochter'. Wat is dat toch bijzonder en wat ontzettend belangrijk voor onze kinderen. We hopen dat ze in de toekomst steun aan elkaar hebben, als kinderen die allemaal op jonge leeftijd naar een totaal andere wereld verhuisden. Die hun eigen cultuur nooit hoeven te verloochenen en erkend worden in hun oorsprong en roots. En bovenal op handen worden gedragen door hun adoptieouders. Konden we hun biologische ouders maar geruststellen: wees gerust het gaat goed met jullie kinderen ...