Omdat M in groep 7 zit, mag zij dit jaar Kinderpostzegels verkopen. Onze handelaar in spé is helemaal enthousiast en spreekt met vriendinnen om woensdagmiddag meteen op zoek te gaan naar kopers van de kaarten, postzegels en pleisters. Ze zijn zelfs een half uur eerder vrij, om de concurrentie met andere scholen aan te kunnen.
Dinsdag spraken mama en M al af, dat de meisjes woensdag na school eerst langs ons huis komen waar brood en drinken dan klaar staan. Zo verliezen ze geen tijd, maar gaan ook gevoed en gelaafd op pad.
Maar om 12.30 uur zijn de meiden nog in geen velden of wegen te zien. Nu moet Y toch echt gaan halen, die wel op de normale tijd uit school komt. Gelukkig belt de moeder van het vriendinnetje dat ze bij haar schuilen voor de regen. Hun over-enthousiaste buurvrouw had de meiden een mega-deal in het vooruitzicht gesteld, waardoor ze vergeten waren bij ons langs te komen. Hebben ze dan al iets gegeten of gedronken? Nee, dat niet. Maar daar zal de moeder wel voor zorgen.
Een uurtje later lopen de postzegelverkoopsters stralend ons huis voorbij - de actie verloopt zeer voorspoedig! Y brengt hen naar de wijk van opa, waar veel klandizie is omdat er nog maar weinig kinderen wonen. En mocht het weer gaan regenen, kunnen ze bij opa schuilen.
Y slaat zelf intussen wat boodschappen in en spreekt af de meisjes om 15.20 uur op te halen. Tenminste dat denkt ze, want de dames zijn op dat tijdstip weer in geen velden of wegen te bekennen. Y struint het wijkje af, nog eens en nog eens. Niemand te zien op straat en al helemaal geen meisjes!
Horror-scenario's schieten haar door het hoofd, maar ze weet de paniek te bedwingen. Na een half uur zoeken lukt dat niet meer en gutst het angstzweet over haar rug. Opa, papa en de moeder van het vriendinnetje zijn gebeld en iedereen staat op de uitkijk. De aansluitende tennis- en musicallessen zijn inmiddels afgebeld, want die halen we sowieso niet meer. Dan, na nog weer een paar rondjes zoeken, rennen de meisjes opeens tevoorschijn! Van pure emotie valt Y tegen hen uit - waar zaten ze nou al die tijd, we hadden toch een tijd afgesproken?! Met grote ogen van schrik kijken de meiden haar aan - ze zijn zich van geen kwaad bewust! Want een oudere dame had moeite om haar (verplichte) IBAN-nummer te vinden en ze hadden haar rustig de tijd gegeven om het te zoeken. Nee, ze waren niet naar binnen gegaan, maar hadden onder haar afdakje staan schuilen. Vandaar dat Y ze niet kon zien.
Dan breekt de spanning en Y moet zelfs even huilen - zo opgelucht is ze dat ze de meisjes weer veilig en wel bij zich heeft. De meisjes snappen dat ze zich ongerust heeft gemaakt en beloven beterschap. Na een dikke knuffel en een goed gesprek over afspraken, vertrouwen en mensen met slechte bedoelingen besluiten we met z'n allen thee te drinken op de goede afloop. Mèt de eerder omgevallen Danoontjes-taart. Pfffff!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten