Het schoonmaakpersoneel van de Nederlandse Spoorwegen staakt nu ruim een week. Toevallig net in de week dat wij tweemaal van het openbaar vervoer gebruik maken.
Afgelopen dinsdag haalden A en de meisjes mama op van kantoor, nadat ze uitgebreid hadden geshopt in de stad. De stad waarnaar mama met auto rijdt om op kantoor te werken. Op de heenweg ging het drietal dus met de trein. Voor L een echte belevenis, en voor A en M een reisje dat zonder noemenswaardige incidenten verliep.
Sinds Y jarenlang met veel vertraging tijdens sneeuw, storm en herfstblaadjes naar studie en werk spoorde, probeert zij het OV zoveel mogelijk te vermijden. Maar vandaag wilde het drietal graag weer op pad, waardoor Y voorstelde om het toch maar weer eens per trein te proberen.
Vanochtend scheen er gelukkig een voorzichtig zonnetje. Dus stapte Y vanmorgen om 8.30 uur op de fiets. Beladen met aktetas, handtas en een plastic zak met daarin wat beloofde spulletjes voor collega's. Het rokje was al niet zo handig gekozen en de omslachtige route naar het station niet minder. Eenmaal aangekomen bij de bewaakte fietsenstalling kwam de tragische mededeling dat er iemand voor de trein was gesprongen .... met als bijkomend gevolg dat er geen treinen naar de stad rijden. Wat nu?
Aha, er rijdt ook nog een boemeltreintje vanaf het meest veraf gelegen spoor. Het inchecken met de OV-chipcard gaat prima en Y vergeet niet eens om uit te checken! Maar het boemeltje betekent wel nòg een keertje overstappen. Met akte-, hand- en plastic tas trap op, trap af. Wachten op de aansluiting. Instappen in een overvolle coupé. Die inderdaad stinkt van het in een week verzamelde afval. Bah!
Herinneringen van al die ellenlange treinuren schieten door haar hoofd. Wat deed ze eigenlijk al die tijd, zonder mobiele telefoon of muziekje in haar oor? Oh ja, boeken lezen, huiswerk doornemen, met medereizigers kletsen en naar buiten staren. Maar het voorbij glijdende landschap is er in de loop der jaren niet mooier op geworden. Eentonige nieuwbouw wordt afgewisseld door vervallen schuurtjes, verwaarloosde akkers en verveeld uitziende mensen. Eenmaal aangekomen op het gloednieuwe perron van bestemming, kijkt Y verwilderd om zich heen. Waar is hier de uitgang? Na enig zoekwerk vindt ze die en zet nog even flink de pas in voor het laatste stukje lopen naar kantoor. Om 9.45 uur is Y dan eindelijk op haar werkplek. Terwijl ze normaal gesproken - nu het vakantie is - er in een kwartiertje kan zijn.
Na de vakantie gaat ze toch echt weer met de auto. De files, milieuverontreining en omslachtige parkeermethodes ten spijt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten